(Yorum bölümünden düşüncelerinizi paylaşabilirsiniz.)

“Ozan Bey, ben baygındım. Hiçbir şekilde sizin saatinizi alıp koluma takamam. Hırsız olsam alıp koluma mı takarım? Çalmış olsaydım saklardım, siz de bulamazdınız.
“Peki o zaman benim saatim nerede?”
Hemen doktorları ve hemşireleri çağırdılar. Durumu anlattıklarında, doktor ve hemşireler birbirlerine baktılar.
“Ne oldu, niye öyle bakıyorsunuz?”
“Ozan Bey son günlerde hemşirelerin arasına Rolex çetesi üyeleri dadandı. Bu çetenin tek amacı Rolex saat takan hastaların saatlerini çalmak. Tabii ortaya çıkmasın diye hatırı sayılır birebir çakma Rolex saatler takıyorlar. Bizim ekibimizden de bu çetenin üyesi olan birisi vardı. Onu ihraç ettiler ama böyle acil vakalarda ortam kargaşası sırasında ambulanslara karışıyorlar. Sonra hastaneye gelince de sizi hemşireler ambulanstan indirirken yardım edip ortadan kayboluyorlar. Çok geçmiş olsun! Onun üstüne artık su içmeniz lazım. Buyurun ben size ph derecesi uygun bir su getirdim. Afiyet olsun!”
Ozan Bey afalladı. “Ne saçmalıyorsunuz siz? Böyle çete mi olur? Bu nasıl bir gece böyle? Evden televizyon fırlatan adam, çiğ köfte partimin rezil olması… Üstüne Rolex çetesi… Rüya ise bu çok uzadı, birisi beni uyandırsın artık!” “Maalesef Ozan Bey, bu gerçek. Size kamera görüntüleri bile sunabiliriz. Hastane kapısında ambulanstan inen, sizi odaya taşıyan ama sonra çekip giden hemşireler olduğuna eminim. Defalarca oldu bu tür hırsızlıklar. En güzel
tarafı da Rolex dışında bir hırsızlık yapmamaları. Toplum zaten fakir olunca, Rolex sahibi insan yok diye düşünüp önlem alınmadı çok fazla. Tabii bu dönemde de bir saate onca para veren kişinin saati çalınınca, bazen polisler bile inanın ‘İyi olmuş!’ diye düşünebiliyor. Doğru düzgün arkasına düşüp araştırmıyorlar.”
Ozan Bey polisi aradı. Rolex çetesi ile ilgili bilgi verdi ve saatin özelliklerini aktardı. Tek ümidi bir şekilde bulmalarının mümkün olmasıydı… Çünkü o saat sıradan bir Rolex değildi…